Powiedz Przyjaciółce – Amnesty International Polska

#1

Kasia miała aborcję w Holandii. Podczas ciąży badania prenatalne wykazały zespół Downa.

„Zdecydowałam się napisać ten tekst, ponieważ wiem, jak bardzo w tym trudnym, choć krótkim okresie mojego życia, potrzebowałam rozmowy z kimś, kto przeżył coś podobnego. Miałam przeróżne myśli, w tym obawy, że wrócę z Holandii w plastikowym worku. A przecież jestem matką. Przerażała mnie świadomość, że coś może mi się stać. Nie wiedziałam, jak wygląda zabieg, obawiałam się powikłań i bólu.

Nic takiego nie wystąpiło, a mój organizm jest gotowy na ponowne zajście w ciążę i wierzę, że jeszcze uda mi się urodzić zdrowe dziecko”.

czytaj więcej...

#2

„Spytał, czy pochowałam go, czy wyrzuciłam go do śmietnika. Byłam roztrzęsiona, czułam się jak na przesłuchaniu. […] W żadnym momencie nie spytał mnie o to, jak się czuję. Jedyne co go interesowało, to co się stało z płodem. Nie obchodziłam go jako żyjąca osoba, jego pacjentka”

To historia 20-letniej Ani, która trzy tygodnie po przerwaniu ciąży wybrała się na wizytę kontrolną do ginekologa. Zamiast fachowej opieki otrzymała od niego oceniające, piętnujące słowa.

czytaj więcej...

#3

„Mam 31 lat, męża, rodzinę, przyjaciół. Mamy oszczędności, dobrą pracę. Tylko że ja nie chcę być matką. Po prostu. Myślałam, że może kiedyś poczuję, że jestem gotowa, że chcę mieć dziecko. Nigdy tak się nie stało, a w momencie, kiedy zobaczyłam dwie kreski na teście, zaczęłam płakać. Zamówiłam tabletki. Byłam pewna tej decyzji jak niczego wcześniej w moim życiu.

Teraz jestem równo miesiąc po. Czuję się znowu jak ja, wychodzę do ludzi, śmieję się i tańczę w kuchni. Nie każda z nas musi chcieć być matką. Każda z nas ma swoją historię i idzie swoją drogą”

To historia Alexis.

czytaj więcej...

#4

Nikola zawsze uważała, że niezależnie od okoliczności, nigdy nie byłaby w stanie przerwać ciąży.

„A jednak ja, 24-letnia, pogubiona dziewczyna, ugrzęzłam w beznadziejnym związku z beznadziejnym człowiekiem i walczyłam rok, żeby się z tego wygrzebać. I w momencie, kiedy już zaczynałam dostrzegać, jak bardzo jestem krzywdzona i wykorzystywana, zaszłam w ciążę”.

W decyzji o aborcji utwierdziła ją jej najlepsza przyjaciółka.

czytaj więcej...

#5

“Wszystko układało się idealnie, gdy nagle w listopadzie nie pojawił się okres. Po tygodniowym spóźnieniu zrobiłam test, dwie wyraźne kreski od razu. Płacz, lament i myśl NIE MOGĘ URODZIĆ KOLEJNEGO DZIECKA.

Pełno myśli w głowie, co mam zrobić, wiedząc, że nie chce kolejnej ciąży, kolejnego stresu, kolejnej cesarki. Lekarz, gratulując mi ciąży, wzbudził we mnie wstręt, bo nawet nie zapytał, jak się czuję i czy dam radę z kolejna ciążą”

To historia Kingi, szczęśliwej mamy dwóch chłopców, która po przerwaniu swojej trzeciej ciąży na nowo zaczęła cieszyć się macierzyństwem.

czytaj więcej...

#6

„Większość mojego świadomego dorosłego życia byłam przeciwna aborcji, należałam wiele lat do wspólnoty katolickiej, nawet jeszcze nie tak dawno podczas protestów powiedziałam sobie – ja bym nie usunęła ciąży, ale niech inni mają taki wybór. Uważałam, że trzeba umieć ponieść konsekwencje swoich czynów. Ostatnie dwa lata były dla mnie swego rodzaju odejściem od tego wszystkiego, nauką na nowo samodzielnego myślenia, decydowania o sobie”.

Maria zaszła w niechcianą ciążę. Zdecydowała się na aborcję. Jak sama mówi, po przerwaniu ciąży „odżyła”. Teraz wspiera inne kobiety w ich decyzjach i wzywa je do zawalczenia o siebie.

czytaj więcej...

#7

Marta przeprowadziła aborcję w klinice w Holandii. Jej córka miała urodzić się z zespołem Turnera.

„Przy stole z innymi Polkami rozmawiałyśmy o swoich historiach. Zespół Downa, Edwardsa (2), wodogłowie/bezmózgowie. Każda z nas chciała tej ciąży, ale nie chciała urodzić chorego dziecka. Niestety takim jak my zabrano możliwość godnego zakończenia ciąży w Polsce. Obok mnie na sali leżały dwie młode Niemki. Początek studiów, nie czuły się gotowe na macierzyństwo. Zdecydowały się zakończyć ciąże (jedna była w 18tc) i to też jest ok. Wspaniałe jest, że jest kraj, który daje wybór i pozwala samemu zdecydować o tym, na co jesteśmy gotowe”.

czytaj więcej...

#8

Doris zaszła w niechcianą ciążę mimo stosowania wkładki domacicznej. Z płaczem błagała ginekolożkę o pomoc. Usłyszała jedynie „przykro mi”. Następnie lekarka zrobiła zdjęcie jej USG, aby pokazać kolegom ciążę z prawidłowo założoną wkładką.

„Dwa tygodnie później byłam już po aborcji. W klinice w Czechach nie byłam królikiem doświadczalnym. Nie byłam ciekawym, rzadko spotykanym zjawiskiem.Uczucie ulgi… uczucie, że mam swój głos. Że mogę decydować. Przecież mam 33 lata, nie mieściło mi się w głowie, że mogę przez swojego lekarza zostać potraktowana jak ktoś ubezwłasnowolniony. Przecież jestem dojrzałą kobietą, wychowuję dzieci, jestem po 30-tce! To było twarde, rozczarowujące doświadczenie”.

czytaj więcej...

#9

„Wyobrażałam sobie, że krew się będzie lała, a ja się zacznę wykrwawiać. W którymś momencie uświadomiłam sobie, że boję się przez to, że u nas w kraju nie mówi się o całej procedurze. Nie ma wsparcia dla kobiet, jest tylko zastraszanie.

Znajoma mi powiedziała: „bałabym się, że będę żałowała” – i właśnie ten żal ma być batem na kobiety. Bo jaka jest inna metoda, by zmusić kobietę do zmiany decyzji, niż wmówienie jej, że po aborcji wpadnie w czarną rozpacz? Strasznie mnie te słowa wkurzyły i pomyślałam, że więcej kobiet żałuje, że nie terminowało ciąży, więcej wpada w depresję przy niechcianym dziecku, niż jest kobiet, które żałują przemyślanej decyzji o aborcji”

– Anka.

czytaj więcej...

#10

Sabina ma 23 lata i nie planuje zostać mamą. Chce cieszyć się z seksu bez strachu przed ewentualną ciążą. Miała aborcję i mówi o tym otwarcie. Bo aborcja to zabieg jak każdy inny, a ciąża to nie kara za seks.

Nie bójmy się mówić o aborcji. Przestańmy piętnować osoby za decydowanie o własnym ciele.

czytaj więcej...

#11

Monika w 22 tygodniu ciąży dowiedziała się o poważnych wadach genetycznych płodu. Wraz z mężem zdecydowała się na terminację ciąży. Wtedy mieli jeszcze w Polsce takie prawo.

„Niestety zaczęło się odbijanie piłeczki. Ze względu na zaawansowany tydzień ciąży wszyscy odsyłali mnie od szpitala do szpitala. Przyjmowali na oddział, mówili, że pomogą, a później twierdzili, że jednak nie. Sposób, w jaki traktowali mnie lekarze, ciężko nawet opisać. Do tej pory mam uraz, gdy muszę przebywać w szpitalu”.

Monika przeprowadziła aborcję w angielskiej klinice. Rok po zabiegu urodziła zdrowego syna. Jak sama mówi, aborcja dała jej drugie życie.

czytaj więcej...

#12

„Szczęśliwa” wróciła do pracy po 9 latach poświęconych w pełni zajmowaniem się dziećmi. Zaczęła realizować swoje odłożone w czasie plany i marzenia. Nie chciała ponownie z nich rezygnować.

„Następnego dnia w pracy o 10 wzięłam pierwszą tabletkę. Po niej nie czułam żadnych objawów. Jedyne co było dla mnie dziwne, to to, że przyjmowałam ją w obecności moich koleżanek z pracy – przeciwniczek aborcji.

Z drugiej strony miałam ochotę opowiedzieć o tym wszystkim – być może koło mnie jest dziewczyna, która waha się przed podjęciem takiej samej decyzji, może stanie się to w przyszłości, może mogłabym komuś pomóc”.

czytaj więcej...

#13

„Po dokonaniu wpłaty darowizny dostałam informację zwrotną, że właśnie opłaciłam aborcję kobiecie, która jej potrzebuje, a ja sama będę mogła dokonać swojej aborcji, ponieważ wcześniej inna kobieta wpłaciła taką samą darowiznę na rzecz fundacji. Otworzyło mi to oczy na realną potrzebę każdej z nas do życia według własnych, nienarzuconych przez nikogo innego zasad.

Poczułam, że nie jestem sama z tym problemem, poczułam się silna siłą siostrzeństwa. W tym miejscu niezmiernie dziękuję kobiecie, która opłaciła moją aborcję oraz trzymam bardzo mocno kciuki za kobietę, której ja opłaciłam aborcję. Nie jesteś z tym sama, są nas miliony”

To historia Kasi.

czytaj więcej...

#14

Oliwka i jej mąż nie chcieli powiększać swojej rodziny. Decyzję o przerwaniu nieplanowanej ciąży podjęli błyskawicznie.

„Aborcję przeprowadziłam w 6 tygodniu ciąży w czasie świąt wiosennych. Wsadziliśmy dzieciaki do auta i pojechaliśmy nad morze. Zmiana otoczenia dobrze zrobiła mojej głowie. […] W czasie “akcji” bardzo dużo spacerowałam, funkcjonowałam normalnie. Chodziłam po plaży, przeprowadzając jednocześnie aborcję farmakologiczną. Masa ludzi dookoła mnie… a tu takie rzeczy się działy :)

Dziś jest 6 dzień po. Dobrze się oczyszczam, nic nie boli, piersi przestają doskwierać, dwa wyniki b-hcg pokazały piękny spadek hormonu. Zaczynam nowe-stare dobre życie”.

czytaj więcej...

#15

Znajomi 17-letniej Nataszy dowiedzieli się, że przerwała ciążę.

„Cała szkoła się ze mnie śmiała, wyzywali mnie od morderczyni, stałam się głównym tematem do rozmów w tej szkole i do kpin i wyśmiewania się i obgadywania mnie, że śpię nie wiadomo z kim, a potem usuwam „dzieci” i że jestem nieodpowiedzialną egoistką.

Nie miałam już życia w tej szkole, to było straszne, przeniosłam się potem do innej szkoły, w której nikt nic nie wiedział”.

czytaj więcej...

#16

Misia ma 25 lat, narzeczonego, pracę, psa i wynajęte mieszkanie. Jest również po aborcji. Chce mieć dziecko, ale jeszcze nie teraz. Teraz ma inne priorytety. Chce poróżować, mieć piękne wesele i własny dom. Dopiero co schudła 30 kilogramów, ciężko na to pracowała i w końcu czuje się dobrze we własnym ciele. To po prostu nie jest dla niej odpowiedni czas na dziecko.

I to jest okay. Każdy z jej powodów jest w porządku. Bo nie ma „dobrych” i „złych” aborcji. Niechcianej ciąży nie musi towarzyszyć krzywda i cierpienie. Wystarczy, że osoba w ciąży nie chce jej kontynuować.

czytaj więcej...

#17

Mirka w bardzo młodym wieku straciła mamę. Dowiedziała się, że jest w ciąży, cztery dni przed niespodziewaną śmiercią swojego ojca. Dopiero co zaczęła uczęszczać na terapię i przyjmować leki. Ostatnie, o czym myślała, to dziecko.

„Żałuję braku opieki ze strony państwa. Obawiałam się do dnia aborcji, że osoba, której o niej powiedziałam i która nie zaakceptowała mojej decyzji, gdzieś mnie zgłosi.

Żyłam do tego dnia w strachu, czy jakaś Wiewiórka [aktywistka antyaborcyjna] mnie nie podkabluje i nie będę zmuszona do rodzenia”.

czytaj więcej...

Proszę czekać - ładowanie formularza płatności...